Michael Faraday (1791 - 1867)[]
Michael Faraday to jeden z najsłynniejszych fizyków którzy kiedykolwiek istnieli. Zawdzięczamy mu
Michael Faraday słynny fizyk angielski na przełomie XVIII i XIX wieku.
między innymi powstanie prądnicy i odkrycie powiązania pomiędzy elektryką a magnetyzmem.
Urodził się 22 września 1791 r. w Newington Butts, w Surrey, obecnie Elephant and Castle w Londynie. Był synem kowala. Najpierw pracował w księgarni, lecz w 1813 roku został asystentem laboratoryjnym w Instytucie Królewskim w Londynie. Po odkryciu indukcji elektromagnetycznej Faraday przeprowadził mnóstwo doświadczeń, dając początek wielokierunkowym badaniom w dziedzinie magnetyzmu i elektryczności. W 1833 roku został profesorem na Instytucie Królewskim w Londynie, tym samym gdzie niegdyś pracował jako asystent. W 1832 r. Faraday stworzył podstawy elektrochemii. Jest to dziedzina, w której wykorzystuje się prąd elektryczny do rozkładów związków chemicznych. W tym czasie opracował też fundamentalne prawa, opisujące proces elektrolizy, które nazwano jego nazwiskiem. Prawa te pokazują związek między elektrycznością, a składem chemicznym substancji. Wspólnie z Williamem Whewellem Faraday wprowadził również podstawowe określenia związane z elektrycznością: elektrolit, elektroda, anoda, katoda, jon i wiele innych.
Młody Farady.
Faraday miał wiele pomysłów, zastanawiał się, czy można zrobić coś odwrotnego, niż zrobili Oersted i Ampre, na przykład za pomocą magnesu lub prądu spowodować przepływ prądu w innym drucie, wyłącznie przez zbliżenie doń magnesu lub drutu z elektrycznością, bez dotykania tego drugiego drutu. Faraday wziął dość gruby pierścień z żelaza o średnicy około 15 cm . Każdą z jego połówek owinął oddzielnym kawałkiem drutu miedzianego, który jest bardzo dobrym przewodnikiem elektryczności, pozostawiając między nimi niewielką przerwę. Drut jednej połówki pierścienia połączył z kawałkiem drutu przechodzącym nad kompasem. Wiedział, że jeśli prąd popłynie przez drut, igła magnesu powinna się poruszyć. Następnie oba końce miedzianego drutu owiniętego na drugiej połówce pierścienia połączył kolejno z baterią elektryczną. W chwili, gdy drugim końcem drutu dotknął baterii, zamykając w ten sposób obwód i przepuszczając przez drut prąd elektryczny, igła kompasu drgnęła. Po chwili zatrzymała się. Prąd z baterii płynął, ale igła magnesu pozostawała nieruchoma. Jednak niezaprzeczalnie przez drut z pierwszej połowy pierścienia przepłynął prąd. Igła poruszyła się, a stało się to wtedy, gdy Faraday puścił prąd przez drut połączony z baterią. Uczony odłączył drut od baterii, spodziewając się uzyskać ciekawszy efekt dzięki niewielkim zmianom. W momencie odłączania igła magnesu znów drgnęła. Nie
Obraz przedstawiający starszego Faraday.
było już wątpliwości. Prąd płynął przez drut z pierwszej połówki pierścienia, nie mający żadnego połączenia z baterią.
Faraday czuł, że odkrył coś bardzo ważnego. Rozczarowało go wprawdzie, że ruch igły magnesu był tak nieznaczny. Jak przystało na naukowca, powtarzał test i za każdym razem uzyskiwał ten sam rezultat. Gdy włączał baterię i przesyłał prąd do drugiego drutu, powodował także krótki przepływ prądu w pierwszym drucie. Z kolei każde odłączenie baterii sprawiało, że prąd płynął w przeciwnym kierunku. Impulsy elektryczne były krótkotrwałe. Jeśli prąd z baterii płynął nieprzerwanie, igła kompasu pozostawała nieruchoma. Nagle rozczarowanie Faradaya zmieniło się w entuzjazm. Nareszcie pojął sens tego, co się stało! Ruch pojawiał się w momencie włączania i wyłączania prądu. Zmiany w dopływie prądu w jednym drucie wywoływały pojawienie się prądu w drugim, to zaś wystarczało, by poruszyć igłę magnesu.